Bedenk maar eens dat de muziekscene de place to be is voor joviale knuffels, schouderklopjes, wang-pakkerds, en handen fijn knijperijtjes.
Van de week had ik het. Na een lange autorit met veel telefoontjes, stap ik van de week binnen bij mijn collega’s op ‘kantoor’. Ja, kantoor, nou ja… zo noem ik het even, maar het is eigenlijk een geweldige shared workspace met sfeervolle zitjes en gratis cappuccino en hoedjes-lampen.
Als muziekmens ben ik dat collega-zijn helemaal niet gewend op deze manier. Overleg is voor een muzikant namelijk altijd hap-snap en de echte inhoud komt bij het samen spelen. Dan weet je wat je waard bent. De verbinding voel je vanzelf en daar heb je geen schouderklopje voor nodig.
Maar sinds ik mij als serieus talent-management-coach in deze nieuwe samenwerking mag begeven, vergaap ik mij aan de enorme hoeveelheid informatie, ervaring en inspiratie die er gedeeld wordt. We presenteren, leren, luisteren, sparren, inspireren en drinken veel koffie bij de corner. We hebben een gezamenlijke missie. We trainen en we coachen mensen, teams en talenten. We voelen ons gezien en met elkaar verbonden.
Maar handen geven doen we niet. Dat is niet nodig en bovendien is het niet COVID-19-verantwoord. Toch, als je bedenkt dat de muziekscene zelf de place to be is voor joviale knuffels, schouderklopjes, wangpakkerds, en handen fijn knijperijtjes, na een mooie sessie bijvoorbeeld, dan denk je misschien: arme meid die Rineke. Maar ik vind dat persoonlijk al heel lang niet erg, om geen handen te schudden. Ik ben namelijk iemand die veel aan het gezicht zit. Ken je dat? Daardoor was ik altijd werkelijk om de haverklap verkouden en moest ik er ook wel eens een concert door cancellen. Voor een zangeres niet echt ideaal, kan ik je zeggen. Echter, niet verkouden zijn, een gouden keeltje hebben en zonder optredens zitten is ook niet fijn. Ik wil delen met mensen.
Dus nu maken we de verbinding in plaats van via het handen schudden, door 1,5 meter afstand te houden, door WiFi en door beeld. Dus met andere woorden: we kunnen elkaar eindelijk eens wat meer en vaker in de ogen kijken in plaats van te focussen op lichamelijke beleefdheden, waar mensen verkouden van worden. Bovendien zit ik minder aan m’n neus. En als we vergaderen, vergaderen we efficiënter. We komen allemaal aan de beurt om iets te zeggen en we voelen ons assertiever. Iedereen ziet iedereen, allemaal gelijkwaardige vierkante portretjes. Allemaal glorie. Ondanks de vierkante ogen.
Dus van de week had ik het. Ik voelde de echte verbinding vanzelf, ondanks het gebrek aan dat ene fysieke contactmomentje: het handen schudden. Wie wil er nog naar terug? Naar die goeie ouwe tijd die helemaal niet voor iedereen zo goed was?
Alle gekheid op een stokje: het is niet ideaal die afstand, maar we doen het er inmiddels al een half jaar mee. Ik ben trots op mezelf en op de mensen met wie ik afstand houd, met wie ik Team of Zoom en Skype of Whatsapp of FaceTime of Meet. We beschermen elkaar en onze toekomst. Geef elkaar maar eens wat vaker een schouderklopje als het daarom gaat.